Płoć – Ryba, którą dzisiaj się zajmiemy, należy do najbardziej popularnych okazów poławianych w naszym regionie. To wcale nie znaczy, że należy ją bagatelizować. Płotka jest bardzo znaną osobistością, która to przewija się przez usta wielu grup społecznych, jak również i wielkiej polityki, lecz tam, zapewniam was, nie jest kojarzona z wędką. Czerwonooka, bo tak ją również nazywają, dostosowuje swój wygląd do warunków występowania – częściowo również zależny jest od jej wieku. Tułów lekko spłaszczony bocznie, mały otwór gębowy, końcowo położony. Co do ubarwienia – w zależności od wody grzbiet posiada w odcieniach zieleni i szarości. Boki ciała srebrzyste lub srebrzysto-niebieskie. Płetwy jasnoczerwone z nalotami szarości. Występuje praktycznie na obszarze całej Polski w wodach słodkich, jak również słonawych. Najczęściej poławiana jest w rozmiarach 20-30 cm. Co do maksymalnej wielkości podawanej przez źródła encyklopedyczne – ok. 50cm – mam pewne zastrzeżenia. Podejrzewam, że inni wędkarze, łowiący Płoć w sezonie: jesienno-zimowym w dorzeczach ujścia Odry, również takowe mają. Tam specjaliści potrafią wyselekcjonować swoim zestawem okaz o długości 60-90cm a laicy spierają się nad zaszeregowaniem go do gatunku Jazia, co jest oczywiście jak najbardziej mylne, jeżeli chodzi o naszą regionalną Płoć Morską. A jeżeli chodzi o wagę poławianych płoci na naszych wodach – nieraz efektem końcowym trzygodzinnego zmagania jest 20-30 kg. Płoć dojrzewa płciowo podobnie jak Leszcz w trzecim roku życia, miesiącem przedłużenia gatunku jest maj. Lecz przy naszych anomaliach pogodowych różnie to bywa, to one wpływają na zmiany terminów tarła w niektórych zbiornikach i rzekach zmieniając je i nakładając na siebie, np. z Leszczem – w ten oto sposób powstają różne krzyżówki występujące w naszych wodach..

Płoć

Ikra płoci jest kleista, o średnicy ok. 1mm. Okres wylęgania od 4 do 10 dni. Pobiera pokarmy żywe jak i roślinne w zależności od specyfiki wody, temperatury i pory roku. Późną jesienią do wczesnej wiosny łowić ją będziemy raczej na przynęty żywe: larwy much, czerwone robaki, większe okazy nie gardzą ślimakiem na haku. W miarę podnoszenia się temperatury płotka staje się wegetarianką, pobiera pokarmy roślinne od glonów do łubinu poprzez inne ziarna. Większa Płoć to tzw. Gruntówka, biorąca w głębszych partiach wody raczej z dna. Jednak te największe okazy w naszym regionie padają w sezonie: jesień – zima – wiosna, wtedy to wpływa w dorzecza Odry, nazywana tylko w naszym regionie Płoć Morska, różni się od zwykłej wielkością, jest po prostu potężna.

Płoć żerowanie:

Tak jak inne ryby – płoć kocha żerowanie w zanęcie. Zanęta powinna być raczej lekka, kukurydziana z dodatkami: konopi, lnu. Jako atraktor uwielbia kolendrę, nostrzyk, wanilię. Gotowe zanęty płociowe można kupić w sklepie, ewentualnie przepisy na nie znaleźć w internecie. Jeżeli chodzi o tzw. gotowiec, to jednak go trzeba dodatkowo wzbogacić np.: kaszką kukurydzianą, prażonymi ziarnami konopii, słonecznikiem, orzechami, atraktorem itd. Oczywiście nie zapomnijmy jej dociemnić bądź rozjaśnić w zależności od koloru dna. W rzekach, kanałach lub głębokich partiach wody stojącej musimy naszą zanętę dociążyć żwirem lub gliną, w zależności od uciągu wody. Po wykonaniu zanęty nie zapominajmy o gruntowaniu przed jej położeniem w łowisku. Dno naszego łowiska musimy rozpoznać, np. na wodach z uciągiem szukamy naturalnego zatrzymania naszych kul zanętowych na dnie, natomiast w wodach stojących wybieramy półki. Nie zapomnijmy o sprawdzeniu rodzaju dna, bez tej czynności może się okazać, że nasza zanęta ginie w mule. Będąc nad wodą miło jest popatrzeć na okolicznych specjalistów, którzy ciągną 60-90 dkg okazy płoci i, o dziwo, wyciągają je w naszych wodach. Panowie pesymiści: morskie płocie są w naszym regionie a wędkarze, by z nimi się zmierzyć, ciągną do nas z różnych zakątków naszego pięknego kraju. Weźcie to pod uwagę, koledzy wędkarze naszego regionu, a o swoich rekordach piszcie do nas, przysyłajcie zdjęcia złowionych przez was rybek, chociażby po to, by udowodnić pesymistom wędkarskim, że z rybą u nas nie jest tak źle jak sądzą.

J.M

Płoć (Rutilus rutilus) – Roach

The Roach (Rutilus rutilus, family Cyprinidae, plural also roach) is a small freshwater and brackish water fish native to most of Europe and western Asia. It is typically a small fish, reaching 35 cm long, rarely 45 cm, and weighing up to 1 kg, rarely 1.8 kg. It is very common and its flesh is often enjoyed as food. * Name’s origin: from Old French roche, possibly from Germanic. * Description: It has an elongated tailfin with silver scales. * Habitat: Often found in moving water, the roach likes depths of about 2 or 3 m; it also enjoys weedy waters. * Behaviour: a gregarious fish that lives in schools; the bigger ones keep themselves somewhat apart from the others. * Food: small molluscs, insect larvae, annelid worms, moss, algae, surface insects. * Reproduction: from April to June or July when the water’s temperature is at least 12°C, the female lays from 50,000 to 100,000 eggs. Roach grow slowly over a span of 2 or 3 years. The roach has a non-keratinous outer skin of several layers about 100 μm thick. It is made up of connective cells. This epidermis has no glands, but there are glandular cells which secrete a mucus that protects the fish’s scales. The scales sheath the roach in a kind of exoskeleton. The roach has a head with eyes, and blind (ie without an opening at one end) nostrils, which do not open into the mouth as is true of other fishes. The roach also has a lateral line along each side, running from one end of its body to the other. This line of special scales is equipped with holes which connect the fish’s outer body to the nervous system, enabling it to detect movements nearby by picking up small variations in long wavelengths in the water, caused by movements of other creatures. The roach has a rather streamlined shape, being four times as long as it is wide. Two kinds of fins can be noted: * unmatched fins, including the dorsal and caudal fins; * matched fins, forming symmetrical pairs, including the pelvic fins at the rear and the pectoral fins farther forward. The former give the fish stability in the water, and the latter are used for orientation.
Wikipedia

Drukuj, PDF, Wyślij artykuł ZPW